समोर कॅन्व्हास कोरा, पुढ्यात रंग....
मी उत्सुक तिच्याकडे पाहत...
तिला मी तिचे मन रंगवायला सांगितले आहे...
वाटते... आता ब्रश उचलण्याइतकाही
धीर असणार नाही तिला
ती माखत राहील रंगच रंग
विस्तारत नेईल तो रिकामा चौकोन सगळा...
रंगावर रंग... तुडुंब
जुन्या भेटीचे ते सगळे कोवळे
थरावर थर थरथरणारे...ते कोवळे...ते सोनेरी पिवळे
झिम्म काजळधारेतून लुकलुकणारे ते उजाळे....
रक्तातून धावणारे ते लाल निळे...
तिने उचलला एक हिरवा तो समुद्रतळाचा केला
आणि फ़क्त एक लहानसा ठिपका दिला
ठिपका वेडावाकडा पण जिवंत कमालीचा..
वाटले हा एकच एक आता पसरेल सर्वभर
मी एकाग्र पाहत राहिलो अवकाश त्याचा...
नंतर मात्र काहीच काढले नाही तिने...
नुसतीच हासली ...म्हणाली....
" हा तू ! बाकी सारे कधीच मिटले...
एवढेच होते मनभर झालेले...!"
-अरूणा ढेरे
No comments:
Post a Comment