’त्या’ कविता: ध्यास- विंदा करंदीकर

ध्यास- विंदा करंदीकर

सडलेल्या पंखांनांही
उडण्याचा लागे ध्यास
हाच माझा थोर गुन्हा
हाच माझा रे हव्यास.

आकाशाची निळी भाषा
ऍकता न उरे पोच;
आणि गजांशी झुंजता
झिजे चोंच झिजे चोंच!

जाणिवेच्या पिंजर्‍यात
किंचाळत माझी मैना;
तरी मुके तिचे दु:ख,
हीच दैना हीच दैना.

-विंदा करंदीकर

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

या ब्लॉगवरील कविता कॉपी-पेस्ट करता येणार नाहीत.

तुम्हां वाचकमंडळींना या कविता विनासायास, कुठलेही कष्ट न घेता आंतरजालावर एकाच ठिकाणी उपलब्ध करुन देण्याच्या बदल्यात तुम्ही किमान कवितांच्या बाबतीत तरी कॉपी-पेस्टची अंगवळणी पडलेली सवय बाजूला ठेवावी असे संग्राहकाला वाटते.

कविता सरसकट कॉपी-पेस्ट करणं टाळा.

सुमारे चारशेच्यावर कविता टा‌इप करताना संग्राहकाने इन्व्हेस्ट केलेला वेळ, श्रम याचसाठी आहेत, की तुम्ही या उत्तमोत्तम कविता वाचाव्यात, त्यांचा आनंद घ्यावा.

काही शंका असल्यास कमेंट लिहा, प्रश्न विचारा- त्यांची उत्तरं देण्याचा यथाशक्ती, यथामती प्रयत्न केला जा‌ईल.

आणि,

एखादी कविता तुमच्या संग्रही असावी असं वाटलं तर ती लिहून काढा, टा‌इप करा. कवितेचं ते खरंखुरं हस्तांतरण असेल.

कॉपी-पेस्टचा शॉर्टकट चोखाळू नये.

तुम्ही रसिक आहात, तुमच्याकडून हे अपेक्षित नाही.