श्रद्धांजली- आरती प्रभू

या वर्षांतील ही प्रथमच कविता.
नि:शब्द
प्रत्येक झाड, त्यावरील पक्षी,
लाल शेंदरी वळण,
पायठसे, पाचोळासुद्धा.
उभाच्या उभा माणूस या मातीचा
गमावल्यावर
माती नि:शब्द.
गमावलाय माझाच एक माणूस:
गमावलेला तोही नि:शब्द.
दिसतोय फ़क्त त्याच्या हरहुन्नरी ओठांवर
टपोर मोगरयानंतरचा हास्यमंद्र.
या वर्षांतील ही एक प्रथम कविता,
जी तो वाचणारही नाही;
पण नि:शब्द मध्यरात्रीला
टपोर हास्यमंद्र समेवर येताना
कदाचित उघडेल आपोआप ही वही.

-आरती प्रभू